Dünyanın sesi hiç susmuyor. Bildirim sesleri, yoğun trafikte çalan kornalar, televizyonların bitmeyen gürültüsü ve konuşmalar… Her şey, her an bir şeyler söylüyor. Ama bu kadar sesin içinde, belki de en çok ihtiyaç duyduğumuz şey sustuklarımız.

Sessizlik, artık yalnızca bir an değil; neredeyse kaybolmak üzere olan bir değer. İnsanlar sessizliği yanlış anlıyor: soğukluk, kopukluk ya da ilgisizlik sanıyorlar. Oysa sessizlik, bazen en güçlü bağdır. En derin anlayış, bir kelime bile etmeden yaşanabilir. Her cümle anlam taşımaz; ama iyi bir sessizlik, çoğu zaman bir konuşmadan daha çok şey anlatır.

Toplumun hızla tükettiği bu çağda, sessizliği korumak bir tür direniştir. Kendinle kalabilmek cesaret ister. Çünkü sessizliğin içinde yalnızca dış dünyanın değil, iç dünyanın da sesleri yankılanır. İnsan en çok o zaman yüzleşir kendisiyle. Ve bu yüzleşme, büyümenin başladığı yerdir.

Her şeyin hızlı aktığı bir zamanda yavaşlamak, konuşanların arasında susmak, dikkatle dinlemek… Bunlar artık incelik değil, birer ihtiyaç. Sessizliği koruyan insanlar; gözlemleyen, anlayan, derinleşen insanlardır. Belki de bu çağın en kıymetli becerisi, konuşmak değil; ne zaman susacağını bilmektir.

Bir düşün: En son ne zaman gerçekten sessiz kaldın? Kendi sesini duymadan önce, başka kimsenin sesini anlayamazsın. Belki de çözüm, kelimelerde değil… Aradığın cevap, çoktan sustuğun bir yerde seni bekliyordur.