Bir zamanlar iyilik, sessiz ve derindi. Gösterişten uzak bir gülümseme, bir uzanış, bir masaya gizlice bırakılan yiyecekti. Şimdi iyilik bile kanıt arıyor; paylaşılmadıkça görünmüyor, görünmediğinde ise değer kaybediyor. Sanki her yardımın bir tanığı, her güzelliğin bir gözlemcisi olmalı.İyilik artık saf bir niyet değil, bir sergileme biçimi. Yaparken fotoğraf çekiliyor, paylaşırken filtresi seçiliyor.Ve en acısı, içten gelen o sade duygu yerini “beğeni” kaygısına bırakıyor. İyilik yorgun çünkü artık onu yapanlar da ondan bir beklenti içinde.Birine nazik davranmak karşılık beklemeyi getiriyor, sessizce geri durmak ise ‘nankörlük’ olarak nitelendiriliyor.

Hiç kimse sadece iyilik için iyilikte bulunmuyor; herkes bir iz, bir anlam, bir teşekkür arayışında.

Belki de bu sebeple, iyilik yapanların sesleri kısıldı.
İçinde hâlâ saflığı koruyabilen birkaç ruh, kalabalığın içinde usulca geri çekiliyor.

Oysa iyiliğin gerçek anlamı gizlilikte yatıyor. Kendinden bir şeyler eksiltip başkasına aktarmaktır.
Birine umut olabilmenin verdiği huzuru, kimsenin bilmemesidir.
Fakat biz bunun farkında değiliz artık.
Her şeyin bir karşılığı, bir işareti, bir açıklaması mevcut.
İyiliğin bile.

Yine de…
Bütün yorgunluğuna rağmen, dünya hâlâ o küçük, sessiz iyilikler sayesinde dönüyor.
Birinin cebine gizlice konan parayla, bir çocuğun başını okşayan elin sıcaklığıyla, bir yaşlının yolda tuttuğu o teşekkür dolu bakışla.
Onlar olmasa, insanlık çoktan taş kesilirdi.

Belki bu çağın iyiliği sessiz kalmakta, belki fark edilmemekte.
Ama unutma; yorgun da olsa, iyilik hep bir yol bulur.
Zira karanlık ne denli artarsa artsın, mumun bir kıvılcımına hep yenik düşer.